Bulletin # 144
Member Update– Bulletin
Ενημέρωση Μελών, Φίλων, και Συνεργατών του Συνδέσμου
Bulletin 144 February 2017
ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΆ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΨΥΧΩΜΈΝΟΥΣ ΒΑΡΔΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΈΣ ΤΩΝ
AΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
REV. DR. DEMETRIOS J. CONSTANTELOS FELL ASLEEP IN THE LORD
NEW YORK – The Greek Orthodox Archdiocese of America mourns the passing of Fr. Demetrios J. Constantelos, one of the most respected Orthodox theologians and scholars of Greek culture, who fell asleep in the Lord Jan. 10, after a short illness. He was 89.
His Eminence Archbishop Demetrios Geron of America stated: “The passing of Fr. Demetrios Constantelos constitutes a very significant loss for the Greek Orthodox Archdiocese of America. I have known him since 1946 and throughout the years I have been impressed by his great success in studies and scholarship, which made him one of the most respected scholars in the field of Byzantine Theology and History. In a substantive way, Fr. Constantelos upon his ordination to the priesthood served equally the Church and the people with amazing dedication. He will be permanently remembered.”
He was born July 27, 1927 in Spilia, Messinia, Greece, fifth child of Christine and Ioannis Constantelos. Upon completion of his high school studies in Greece he was offered a scholarship to study at Holy Cross School of Theology in Brookline, Mass., from which he graduated in 1951. He was ordained in July 1955 and assigned to St. Demetrios Greek Orthodox Church in Perth Amboy, N.J. During his diakonia at St. Demetrios (1955-1964) he pursued post-graduate studies at Princeton Theological Seminary, Princeton, NJ, (1957-59), receiving a Th. M. in New Testament studies, and Rutgers University receiving an M.A. in 1963 and Ph.D. in 1965 in the history of Byzantine Civilization. He was the Charles Cooper Townsend Sr. Distinguished Professor Emeritus of History and Religious Studies at Richard Stockton College in New Jersey and also a Distinguished Scholar in Residence.
He served in several parishes of the Greek Orthodox Archdiocese mainly in New Jersey, but also in Massachusetts, Maryland and New Hampshire. He taught at Hellenic College/Holy Cross Greek Orthodox School of Theology, Rutgers University, Boston College, New York University, Richard Stockton College and lectured at several other universities and colleges. Fr. Constantelos published more than a dozen books and hundreds of articles on Hellenism, philosophy, history and theology.
He was predeceased by Presvytera Stella in March 2010. He is survived by his four children, Christine, John, Helen and Maria, and six grandchildren.
Father George Liacopulos (current priest) and the entire church family marvel at the abundance of love and wisdom that Father Constantelos shared with each member of the Holy Trinity parish over the past 35 years. He was a full-time professor at Stockton, he wrote thousands of pages of books, essays, academic articles, book reviews, and poems; he raised four children and was very close to his six grandchildren, he travelled around the world extensively as a lecturer, he established several church communities in addition to Holy Trinity, and yet he always found time to counsel, teach, and encourage his Holy Trinity parishioners. We are forever grateful for all that he taught us, and especially for the manner in which he showed us how to overcome adversities and transform them into blessings and life lessons.
Eugenia Kramvis
Outreach Ministry Coordinator
Holy Trinity Greek Orthodox Church
Egg Harbor Township, NJ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ «ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ» (Υπό Δρ. Φιλ. Μαρίας Ελευθερίας Ι. Γιατράκου)
Το 2016 συμπληρώθηκαν 105 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη (Οδυσσέα Αλεπουδέλη) και 20 χρόνια από το θάνατό του (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996). Ο Ελύτης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές της γενιάς του ’30, πολυβραβευμένος και καταξιωμένος, με βραβεύσεις με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γνωστότερα παγκοσμίως θα λέγαμε, τα έργα του «Άξιον Εστί», «Ήλιος οΠρώτος» «Προσανατολισμοί’, κ.ά.».[1] Το ποιητικό του ιδίωμα καθαρά προσωπικό σφράγισε την εποχή του θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης.
Πολλά από τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες, μελοποιήθηκαν και τα τραγουδούν πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το έργο του επίσης μεταφραστικό. Μετέφρασε ποιητικά και θεατρικά έργα. Υπήρξε επίσης δοκιμιογράφος, ζωγράφος, συγγραφέας, κριτικός τέχνης. Ο ίδιος γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου ο πατέρας του είχε εγκαταστήσει τα εργοστάσια του με καταγωγή των γονέων του από τη Λέσβο. Ο αερολιμένας Μυτιλήνης φέρει τιμητικά το όνομά του.[2] Φοίτησε στο ιδιωτικό σχολείο Δ.Ν. Μακρή για επτά χρόνια, με σπουδαίους δασκάλους, μεταξύ των οποίων τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο, και τον Ιωάννη Θ. Κακριδή. Πολυταξιδεμένος από την παιδική του ηλικία μαζί με την οικογένειά του. Το 1924 εγγράφηκε στο Γυμνάσιο Αθηνών και συνεργάστηκε στο περιοδικό «Η Διάπλασις των Παίδων» χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα. Μελέτησε από μικρός την παγκόσμια λογοτεχνία και παράλληλα στράφηκε στον αθλητισμό και τη φύση. Μια περιπέτεια υγείας τον καθήλωσε για καιρό στο κρεβάτι, για να στραφεί μετά την αποκατάσταση της υγείας του στη λογοτεχνία. Το 1928 πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου με βαθμό 7 3/11. Δεν ακολούθησε τις προτροπές των γονέων του να γίνει χημικός αλλά ήλθε σε επαφή με το έργο του Κ. Καβάφη, του Ανδρέα Κάλβου, την αρχαία λυρική ποίηση, το έργο του Πολ Ελυάρ, των Γάλλων υπερρεαλιστών, που επέδρασαν σημαντικά στις ιδέες του για τη λογοτεχνία[3]. Εγγράφηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνα. Όταν ιδρύθηκε το 1933 στο Πανεπιστήμιο η «Ιδεοκρατική Φιλοσοφική Ομάδα» με τη συμμετοχή των Κωνσταντίνου Τσάτσου, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου και Ιωάννη Συκούτρη ο Ελύτης ήταν ένας από τους εκπροσώπους των φοιτητών, συμμετέχοντας στα «Συμπόσια του Σαββάτου» που διοργανώνονταν. Συγχρόνως μελετούσε τη σύγχρονη νεοελληνική ποίηση. Ήλθε σε επαφή με του κύκλο των Νέων Γραμμάτων (1935-1944) και με συνεργάτες παλιούς και νεότερους αξιόλογους Έλληνες λογοτέχνες, όπως ο Γιώργος Σεφέρης, ο Γιώργος Θεοτοκάς. ο Άγγελος Τερζάκης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Άγγελος Σικελιανός κ.ά. Γνώρισε τον Ανδρέα Εμπειρίκο το 1935 εκφραστή του υπερρεαλισμού και συνδέθηκε μαζί του με στενή φιλία που κράτησε 25 χρόνια. Μια νέα ποιητική θύρα ανοιγόταν στον Ελύτη για να θεμελιώσει το δικό του ποιητικό οικοδόμημα, με την συμπαράσταση των Μυτιληνιών ζωγράφων Ορέστη Κανέλλη και Τάκη Ελευθεριάδη, και ήλθαν σε επαφή με την τέχνη του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου, που είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν. Το 1936 στην Α΄ Διεθνή Υπερρεαλιστική Έκθεση των Αθηνών, ο Ελύτης παρουσίασε ζωγραφικούς πίνακες με την τεχνική της χαρτοκολλητικής (collage)[4].
To 1939 εγκαταλείπει οριστικά τις νομικές σπουδές του, ασχολήθηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων σε περιοδικά και τυπώθηκες η ποιητική του συλλογή «Προσανατολισμοί». Άρχισαν εντωμεταξύ να δημοσιεύονται τα ποιήματά του σε ξένες γλώσσες.
Παρών ο Ελύτης και στο Αλβανικό μέτωπο με την έναρξη του πολέμου του 1940, όπου υπηρέτησε ως Ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου του Α΄ Σώματος Στρατού και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη ζώνη πυρός. Στη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Κύκλου Παλαμά». Το 1943 εκδόθηκε η συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος» και οι «Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα» σε 6000 αριθμημένα αντίτυπα. Ανάμεσα στις διάφορες συλλογές του που δημοσιεύονται είναι το ποιητικό του έργο «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», το οποίο συνέγραψε το 1941 ή το 1943 για να τιμήσει τους συμπολεμιστές του στην Αλβανία.
Ο πόλεμος του 1940 του έδωσε έμπνευση και άλλα σπουδαία έργα του.
Το 1948 ταξίδεψε στην Ελβετία, για να εγκατασταθεί τελικά στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα Φιλοσοφίας στη Σορβόννη. Στο Παρίσι υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης. Έλαβε πολλές σπουδαίες θέσεις στο χώρο της Τέχνης, Ραδιοφωνία στην Ελλάδα και Ευρωπαϊκής Εταιρείας Πολιτισμού στη Βενετία. Ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές άλλες χώρες και το 1964 ξεκίνησε η ηχογράφηση του μελοποιημένου «Άξιον Εστί» από τον Μίκυ Θεοδωράκη.
Πολλές οι τιμητικές διακρίσεις που του απένειμε η Πολιτεία για το έργο του με αποκορύφωμα την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας από την Σουηδική Ακαδημία στις 18 Οκτωβρίου 1979. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα τιμητικά διπλώματα στο Μουσείο Μπενάκη κι ακολούθησαν αναγορεύσεις σε επίτιμο διδάκτορα από διάφορα Πανεπιστήμια της Ελλάδα και του εξωτερικού, Στην προσωπική του ζωή απέφευγε συστηματικά τη δημοσιότητα.
Δεν δέχτηκε την πρόταση να γίνει ακαδημαϊκός.
Το έργο του συνδεδεμένο με το κίνημα του υπερρεαλισμού το αναμόρφωσε σύμφωνα με το προσωπικό του όραμα. Μια από τις κορυφαίες δημιουργίες του υπήρξε το «Άξιον Εστί», έργο με το οποίο διεκδικεί θέση στην εθνική λογοτεχνία[5].
Πέρα από το ποιητικό του έργο ο Ελύτης άφησε σημαντικά δοκίμια, συγκεντρωμένα στους τόμους «Ανοιχτά χαρτιά» (1977) και «Εν Λευκώ», καθώς επίσης αξιόλογες μεταφράσεις ευρωπαίων ποιητών και θεατρικών συγγραφέων.
Ερμηνευτική προσέγγιση του ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη «το τρελοβάπορο».
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες “βίρα μαινα”
Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ τις δύο μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.
Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.
Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,
Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε,
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
Το ποίημα αυτό που μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε από χιλιάδες στόματα ανήκει στην ποιητική συλλογή «Ήλιος ο πρώτος», που δημοσιεύθηκε το 1943. Κι ενώ γράφτηκε κατά τη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της Γερμανικής Κατοχής, είναι ένα ποίημα που εμπνέει αισιοδοξία, φως ελπίδα και θυμίζει την ηρωική ιστορική πορεία της Ελλάδας δια μέσου των αιώνων.
Ας ταξιδέψουμε κι εμείς με το τρελοβάπορο και με καπετάνιο τον Οδυσσέα Ελύτη.
Το ποίημα χωρίζεται σε δύο ενότητες, που η καθεμία κρατάει για τον εαυτό της τέσσερις στίχους που κρύβουν ποιητικούς θησαυρούς. Η πρώτη ενότητα περιλαμβάνει του οκτώ πρώτους στίχους και η δεύτερη του άλλους οκτώ[6].
Το ποίημα έχει καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Το τρελοβάπορο είναι η Ελλάδα που ταξιδεύει στο χρόνο και στην Ιστορία νικηφόρα, παρά τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και τις παραδοξότητες.
Στην πρώτη στροφή παρουσιάζεται το καράβι στολισμένο με όλα τα χαρίσματα και τα επιτεύγματα της ελληνικής φυλής, να βγαίνει στα βουνά και όχι στη θάλασσα. Αυτό είναι το παράδοξο της ελληνικής φυλής, Όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης, όταν οι Έλληνες με όλες τις ανυπέρβλητες δυσκολίες τους ξεκίνησαν την Επανάσταση για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό: «Ο κόσμος μας έλεγεν τρελούς. «Ευτυχώς και υπήρχαμε εμείς, οι τρελοί για να σωθούν και οι άλλοι οι γνωστικοί». Αυτή η παράτολμη λεβεντιά των Ελλήνων σώζει πάντοτε την Ελλάδα.
Και βέβαια το τρελοβάπορο αγκυροβολεί και μάχεται πάντοτε σε ελληνικό τοπίο, όπου επικρατούν τα βουνά και οι κουκουναριές, δηλαδή τα πεύκα. Και φυσικά οι Έλληνες δεν έχουν υλικά αγαθά, αλλά τα δώρα της φύσης που απλόχερα τους σκόρπισε ο Θεός. Το πολύτιμο εμπόρευμα του είναι ο καθαρός, ο φρέσκος αέρας, το οξυγόνο. Το παράδοξο όμως του τρελοβάπορου συνεχίζεται. Είναι φτιαγμένο από μαύρη πέτρα που μαρτυρεί τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ελληνικής φυλής, αλλά και από όνειρο, δηλαδή στην κατασκευή του έχει μπει το όραμα των Ελλήνων, θυμίζοντας σολωμικό στίχο:
«με λογισμό και μ’ όνειρο,
Ιστορικές δυσκολίες από τη μια
οράματα για λευτεριά από την άλλη»
«κι έχει λοστρόμο αθώο,
ναύτη πονηρό»,
O λοστρόμος είναι ο προϊστάμενος των ναυτών του πλοίου, και διακρίνεται για την αθωότητα και την καλοκαγαθία του. Ο λοστρόμος εκφράζει την καλοσύνη, φιλοξενία και γενναιοκαρδία του λαού μας κι από την άλλη ο ναύτης ο «πονηρός» μαρτυρεί το οδυσσεϊκό πνεύμα, το πολύτροπο και πολυμήχανο κατά τον Όμηρο, που βρίσκει άπειρους τρόπους να αποφύγει τις κακοτοπιές, να παρακάμψει τις Συμπληγάδες και να σωθεί.
«Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καημούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς».
Αυτοί οι στίχοι δείχνουν την πολυτάραχη ιστορία της Ελλάδας με το βαρύ φορτίο που προκαλεί βάσανα και αναστεναγμούς. Ο ποιητής όμως δεν θέλει να μας δώσει εντύπωση απαισιοδοξίας γι’ αυτό στη δεύτερη ενότητα αναπτερώνει το ηθικό μας με την επίκληση του Θεού που βρίσκεται πάντοτε κοντά στους ανθρώπους της Ελλάδας. Τον Χριστό επικαλείται και τώρα ο ποιητής να τον βοηθήσει να κατανοήσει αυτά που συμβαίνουν στην παράξενη αυτή γωνιά της γης. Και στη βοήθεια του εμπιστεύεται τη σωτηρία μας.
«Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
Χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε».
Με τους στίχους αυτούς ο ποιητής κάνει έναν ιστορικό απολογισμό για την Ελλάδα, με αγνή περηφάνια, αφού μέσα από τόσους εχθρούς και καταιγίδες, μετά από άπειρες δοκιμασίες, η Ελλάδα όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε αλλά εμφανίστηκε λαμπρότερη και δοξασμένη στο προσκήνιο της Ιστορίας. Μας θυμίζουν οι στίχοι αυτοί τα λόγια του Μακρυγιάννη που έλεγε στον Δεριγνύ: «ότι αρχή και τέλος παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
Μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε»
Στις πιο δύσκολες στιγμές της Ιστορίας οι Έλληνες αντιμετώπισαν τους εχθρούς εύψυχα και εξήλθαν νικητές.
«Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
Παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα»
Οι τελευταίοι στίχοι είναι ένας δυνατός θριαμβικός παιάνας χαράς, ένα νικητήριο σάλπισμα. Ο ήλιος συμβολίζει το φως, την αλήθεια, τη χαρά, την παντοτινή λάμψη του ελληνικού πνεύματος. Ήλιος αισιοδοξίας για το αήττητο της ελληνικής φυλής και την παντοτινή λάμψη του ελληνικού πνεύματος[7]. Η Ελλάδα άλλαξε πολλούς κυβερνήτες, πολλούς καπεταναίους, πολλούς κυβερνήτες, άξιους και μη. Ο ήλιος, οι πνευματικές ικανότητες του λαού της και ο Θεός ο «νοητός Ήλιος της δικαιοσύνης» δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν την Ελλάδα να νικηθεί από κανένα αντίπαλο, από καμιά δυσκολία, από καμιά φουρτούνα[8].
Στους δύσκολους καιρούς που η πατρίδα μας διέρχεται, το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη μπορεί κι αυτό να συμβάλει στην ανάκαμψη του φρονήματός μας, στην ανάκτηση της εμψυχίας και πίστης κι ελπίδας μας στο Θεό, στη δύναμη για συνέχιση της λαμπρής ιστορικής μας πορείας και συνέχειας.
——————————————————————–
ΠΩΣ, Η ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ
«Κάποιοι» φρόντισαν και φροντίζουν να φτωχύνουν οι χρήστες της Ελληνικής Γλώσσας, με ψυχαγωγία του χειρίστου είδους, μειώνοντας το καθημερινό λεξιλόγιο, αλλάζοντας τους κανόνες της ορθογραφίας και του τονισμού, κάνοντας μόδα τα greeklish, είτε ακόμα-ακόμα καταργώντας κάποια από τα φωνήεντα του αλφαβήτου μας
(Το κείμενο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες!!)
Από την Φωτεινή Τυράσκη *
Μονοδιάστατη χρήση της γλώσσας μπορούμε να πούμε ότι κάνουμε όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις χωρίς να συνειδητοποιούμε και να κατανοούμε το βάθος των εννοιών τους.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, σε μια ξένη γλώσσα, (γιατί στην Ελληνική αυτό είναι αδύνατον…!): Στα Αγγλικά η λέξηWisdom σημαίνει την Σοφία. Αν όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο συμφωνούσαμε, από αύριο, να αποκαλούμε, αγγλιστί, την Σοφία π.χ. floren ή rill, αυτό δεν θα επηρέαζε σε τίποτε την γλώσσα, ούτε και αυτούς που την ομιλούν.
Στην Ελληνική γλώσσα, λόγω του φαινομένου «Σημαίνοντος και Σημαινομένου», εάν αλλάξουμε μία λέξη, στυγνά και χωρίς λογική, υπάρχουν επιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο, που γεμίσαμε με Ελληνάκια που «πάσχουν» από δυσλεξία ή άλλες δυσχέρειες του λόγου, της μαθήσεως ή της εκφράσεως. Κάτι δεν γίνεται σωστά τα τελευταία 35 χρόνια, όπου άρχισαν να εμφανίζονται, έντονα, τέτοια συμπτώματα σε ευρεία κλίμακα του πληθυσμού, ενώ όλο και αυξάνονται.
Και φτάνουμε στην δισδιάστατη χρήση της γλώσσας μας, με την προσπάθεια αντιλήψεως των εννοιών των λέξεων, μέσω της ετυμολογίας. Έτσι κατανοούμε πως: το υποβρύχιο βρίσκεται υπό τα βρύχια (βρύχια = νερά), όταν θέτω κάτι υπ’ όψιν σου, στο φέρνω μπροστά σου, ο ρινόκερος έχει ένα κέρας στην ρίνα (μύτη) του, το κενοτάφιο είναι ένας κενός τάφος-μνημείο, η πανάκεια τα πάντα θεραπεύει (ακή = θεραπεία), το υδραγωγείο είναι αγωγός ύδατος, η αστρονομία μάς μιλά για τον νόμο των άστρων, η φιλαρμονική είναι φίλη της αρμονίας, αν με λένε Ευτυχία σημαίνω την καλή τύχη, αν με λένε Νικόλαο σημαίνω την νίκη του λαού ή ως Γεώργιος επιτελώ της γής έργα, ενώ όταν μετανοώ, μετά καταλαβαίνω (το λάθος), μπορούμε να πούμε πως ο Θεός δεν υπάρχει, γιατί Άρχει, αφού, ως Άναρχος, δεν υπόκειται καμμίας αρχής κ.λπ.
Όντας γνώστες και χρήστες της ετυμολογίας, ο λόγος αποκτά δύναμη. Οι συνάψεις και οι νευρώνες του εγκεφάλου μας πολλαπλασιάζονται και γινόμαστε έξ-υπνοι και εύ-στροφοι… Σ’ αυτό το επίπεδο γεννώνται οι Τέχνες και η Ποίηση.
Αλλά, τί αποτελέσματα μπορούμε να έχουμε όταν κάνουμε τρισδιάστατη ή πολυδιάστατη χρήση του Λόγου; Σε τέτοια επίπεδα ο άνθρωπος μπορεί να αγγίξει την Επιστήμη (επίσταμαι = γνωρίζω καλώς) και την Αλήθεια (την Όχι λήθη-λάθος).
Η Επιστήμη και η Αλήθεια είναι αξίες αναλλοίωτες, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες «επιστημονικές» ανακαλύψεις και αν κάνουμε. Γιατί, κάθε φορά που αλλάζουμε τα επιστημονικά μας δεδομένα, ένεκα νέων στοιχείων, μπορούμε να μιλάμε για θεωρίες, πειράματα, απόψεις, μελέτες, αλλά όχι για δεδομένα Αληθούς Επιστήμης και Γνώσεως. Όσο κάποια δεδομένα επιδέχονται αλλαγή ή εξέλιξη δεν μπορεί να ανήκουν στον χώρο της Επιστήμης, αλλά μόνο της Ερεύνης.
Άραγε, υπάρχει τρόπος για να φτάσουμε σε τέτοια υψηλά επίπεδα Αληθούς Γνώσεως;
Γνωρίζοντας και χρησιμοποιώντας τον «Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας» (*), οι Ελληνίδες Λέξεις διαμορφώνονται σε Δασκάλες μας. Είναι η πρώτη φορά, στην ιστορία της ανθρωπότητος, που ο άνθρωπος είναι σε θέση να διδαχθεί την Αλήθεια, μέσα από τις ίδιες τις λέξεις, με την βοήθεια αυτού του Κώδικος και ενός Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας.
Η αποκωδικοποίηση λέξεων, ονομάτων, Μύθων και αρχαίων κειμένων μας, αποκαλύπτει πληροφορίες και γνώσεις φιλοσοφικές, κοσμογονικές, επιστημονικές, θεολογικές, υποδεικνύοντας συχνά τον δρόμο του Ήθους και της Αρετής, σύμφωνα με την νοοτροπία των λαμπρών προγόνων μας.
Χρησιμοποιώντας, για ακόμη μία φορά σαν παράδειγμα, την λέξη Σοφία και αποκωδικοποιώντας την, σύμφωνα με τον Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας, ΣΟΦΙΑ σημαίνεται «(Σ) εσωτερικώς σε (Ο) χώρο, το (Φ) φώς (Ι) απαύστως τροφοδοτείται από την (Α) Αρχική δύναμη». Η Σοφία, λοιπόν, είναι το έσω φως που λαμβάνει αυτός που ονομάζεται Σοφός, ο οποίος δέχεται συνεχή φωτεινή τροφοδοσία (αλλιώς δεν είναι Σοφός…) Και εδώ η λέξη μας λέει και από «πού» λαμβάνει αυτήν την τροφοδοσία: Από την Αρχική δύναμη.
Αποκωδικοποιώντας αυτήν την λέξη λαμβάνουμε γνώση για την φύση της Σοφίας, την διάρκειά της, αλλά και την πηγή της, καθώς υποφαίνεται η δύναμη Αρχής, η Θεϊκή φροντίδα. Με τις έννοιες των γραμμάτων και των λέξεων αναγνωρίζουμε τα Θεϊκά έργα, αλλά και κοινωνούμε αίνους προς Δόξαν Θεού.
Σύμφωνα με τον Κώδικα της Ελληνικής Γλώσσας, κάθε γράμμα του Αλφαβήτου μας σημαίνει μία έννοια, που εκφράζει κάποια ιδιότητα ή ποιότητα του φωτός.
Η γλώσσα μας είναι η μόνη γλώσσα με 7 φωνήεντα που αντιστοιχούν στα χρώματα της Ίριδος, στις 7 μουσικές νότες, στα 7 ενεργειακά μας κέντρα και τις ημέρες της εβδομάδος.
Έτσι, όταν μιλάμε Ελληνικά, εκπέμπουμε σε όλο το φάσμα του Ηλιακού φωτός.Στο «Σχολείον του Έλληνος Λόγου”, του Σημαιοφόρου Θεολόγου, θεμελιωτή του εν λόγω Κώδικος, το πρώτο που ανα-γνωρίζεις είναι ότι τα πάντα είναι φως, όπως κι εμείς οι ίδιοι. Με το ρήμα «λέω», πρώτα ομιλεί ο ήλιός μας και μετά εμείς, ως μικροί ήλιοι, εκπέμπουμε το δικό μας φως.
Κωδικώς, ΛΕΩ σημαίνεται η (Λ) ηλιακή ακτινοβολία που (Ε) εκτείνεται (Ω) επί του πλανήτου. Η κυρία Σταγιάννου, επίμελήτρια του Κώδικος, έχει εντοπίσει στο Λεξικό της Αρχαίας 150 ρήματα με την έννοια του Λέω – Ομιλώ.
Τυχαίο; Δεν νομίζω… Απ’ αυτό, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι πρόγονοί μας είχαν πολλούς τρόπους για να “λάμπουν”…
Μια άλλη ενδιαφέρουσα λέξη είναι η λέξη Φίλος.
Κωδικώς, ΦΙΛΟΣ σημαίνεται (Φ) το φως που (Ι) απαύστως τροφοδοτεί μέσω της (Λ) ηλιακής ακτινοβολίας, έναν (Ο) χώρο ή σώμα.
Ο πρώτος Φίλος μας είναι ο ήλιος, αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις, Φίλος είναι κάθε ένας που εκπέμπει το φως του προς εμάς, αλλά και που εμείς οφείλουμε να κάνουμε το ίδιο, αλλιώς δεν είμαστε φίλοι.
Η ίδια η λέξη μάς μαθαίνει την έννοια της Φιλίας και μάς υποδεικνύει την ανάγκη της αμοιβαιότητος, προκειμένου να διατηρηθεί.
Μιλώντας για το ηλιακό φως, ας προσεγγίσουμε, κωδικώς, έναν πολύ γνωστό μας Μύθο…
Η Λητώ, κατά την ένωσή της με τον Δία, αποκτά δύο τέκνα: τον Απόλλωνα και την Άρτεμη.
Κωδικώς, ο Δίας σημαίνει την Δύναμη που δομεί και δημιουργεί, αλλά και τροφοδοτεί τα δημιουργήματά του. Για να ολοκληρώσει τα έργα του, ενώνεται με συλλέκτρους δυνάμεις και έτσι, μέσα στην Μυθολογία μας, έβγαλε κακό όνομα ως σκανδαλιάρης σύζυγος…
Η ΛΗΤΩ σημαίνει την (Λ) ηλιακή ακτινοβολία που (Η) φανερώνεται και (Τ) στερεώνεται (Ω) επί του πλανήτου. Αυτή η ακτινοβολία είναι μητέρα δύο άλλων δυνάμεων. Του Απόλλωνα, που εκφράζει τον πνευματικό φωτισμό και της Αρτέμιδος, που εκφράζει τον υλικό φωτισμό, δηλαδή τα υλικά σωματίδια του φωτός, όπως π.χ. τα φωτόνια, που τρέφουν (αρτάουν) την (Μ) ορατή φύση και (Ι) απαύστως την τροφοδοτούν.
Η πληροφορία, που λαμβάνουμε μέσω της αποκωδικοποιήσεως, είναι ότι το ηλιακό φως που φτάνει στον πλανήτη μας έχει υλική, αλλά και πνευματική υπόσταση. Το γεγονός δε, ότι ο Απόλλων γεννάται πρώτος, σημαίνει ότι πρώτα γεννώνται οι πνευματικές δυνάμεις και κατόπιν οι υλικές.
Βεβαίως, ο Μύθος χρήζει πολύωρης αναλύσεως, ώστε να μάθουμε όλα τα μυστικά του καθώς, σε όλες τις αποκωδικοποιήσεις, οι πληροφορίες που συλλέγονται είναι πάρα πολλές.
Ας πάμε τώρα στην πολυδιάστατη χρήση και τα διανοητικά επίπεδα στα οποία μπορεί να μάς ταξιδέψει ένα γράμμα (πολύ περισσότερο δε, μιά λέξη).
Επιλέγω το γράμμα “Ρ”, το οποίο κωδικώς σημαίνει την Ροή, πρωτίστως των φωτοενεργειών. Σε κοσμογονικό επίπεδο ο Κρόνος-Χρόνος δεν θα μπορούσε να κυλήσει χωρίς την σύζυγό του Ρέα-Ροή. Ούτε και ο Δίας θα μπορούσε να σκορπίσει την δύναμη της δομήσεως και της δημιουργίας, χωρίς την Ροή της Ήρας. Σε θεολογικό επίπεδο, ο Θεός ΡΑ των αρχαίων Αιγυπτίων, φανέρωνε (και φανερώνει, ως έννοια) την Ροή του φωτός (πνευματικού και υλικού) από την Αρχική δύναμη.
Στο φυσικό πεδίο, το Πυρ φτάνει σ’ εμάς, ένεκα της Ροής του και ως Αιθήρ μεταφέρει παντού στο σύμπαν τις πληροφορίες του “Αιωνίου Θορού-σπέρματος”. Ως Αήρ, φανερώνει την Ροή του (μέσω της πνοής), ως Υγρόν, στην γη ρέει, αλλά και ως Ύδωρ σημαίνει την συμπυκνωμένη δύναμη Ροής, δομήσεως και δημιουργίας και είναι ένα ουράνιο δώρο.
Αποκωδικοποιώντας και το τελευταίο κοσμικό στοιχείο, αυτή η ουρανία Ροή που έγινε Πυρ, Αήρ, Ύδωρ, εν τέλει γίνεται Πέτρα ή Πάγος, για να μας δηλώσει ότι το Πυρ εκτείνεται και στερεώνεται στην Τέρα – γη μας. Ακόμα και η λέξη Στερεόν, δηλώνει ότι, παρ’ όλη την στερέωση της πυρίνης αυτής ροής, ένεκα της δομήσεως της τέρας, η έννοια της ροής ενυπάρχει στα στερεά σώματα, ως ροή της κινήσεως των ηλεκτρονίων.
Τα οφέλη της πολυδιάστατης χρήσεως της γλώσσας:
● Ο άνθρωπος που έχει ενεργοποιήσει τον νου του σε τέτοια επίπεδα δεν παραμένει αμέριμνος. Στόχος είναι να προσπαθούμε να φωτίσουμε όλον τον κόσμο, ακόμα και τύπους “σκοτεινούς”…
● Ο ενεργοποιημένος νους δεν αναμασά “τί άλλο μπορεί να υποστούμε;” ή “πόσο βαθιά ακόμα, θέλουν να μας βουλιάξουν στον βούρκο”. Ούτε είναι απ’ αυτούς που
βγαίνουν και λένε, μοιρολατρικά, «τί είναι αυτό που δεν γίνεται σωστά σ’ αυτήν την χώρα» και «τί πρέπει να κάνουν οι άλλοι για να βελτιωθεί η κατάσταση».
Ο ενεργοποιημένος νους περνάει ο ίδιος στην πράξη!
● Αυτός ο νους έχει πλήρη συναίσθηση της αξίας του και της θέσεώς του στο Σύμπαν και διατηρεί ψηλά το ηθικό του, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες. Ελπίζει και ζητάει πάντα την βοήθεια των Ουρανίων Δυνάμεων, καθώς είναι εργάτης του Φωτός και οι Φωτεινές Δυνάμεις επιβλέπουν και προστρέχουν στα φωτεινά έργα.
● Δεν υποτάσσεται, βλέποντας τις σκοτεινές δυνάμεις να ορθώνονται, μιλώντας σαν να έχουν ήδη νικήσει και δεν επιτρέπει στον φόβο να σπαταλά την ενέργειά του.
● Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αξία της κληρονομίας του, αλλά και την υποχρέωσή του να εκπληρώσει ένα φωτεινό έργο, δεν αποδέχεται αυτά που “κάποιοι” τού ετοιμάζουν για το μέλλον. Πρώτος ο εγκέφαλός του απωθεί όλα τα σκοτεινά σχέδια και στον κατάλληλο καιρό θα έρθει η πράξη. Φανταστείτε, μερικές χιλιάδες ενεργοποιημένων Ελληνόψυχων, μόνο με την σκέψη τους, τί πανικό μπορούν να προκαλέσουν σε “κάποιους”…! Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, πρώτα γεννώνται οι πνευματικές δυνάμεις και κατόπιν οι υλικές. Πρώτα η Ιδέα και μετά η Πράξις!
● Ένας τέτοιος νους στηρίζεται σ’ αυτό που είναι και όχι σ’ αυτά που έχει.
Δεν απελπίζεται χάνοντας υλικά αγαθά, δύναμη, εξουσία ή δόξα. Ένας τέτοιος νους είναι έτοιμος να πεινάσει, προκειμένου να καθαρίσει τη βρωμιά από την ζωή του, αν έτσι πρέπει να γίνει.
Αποκωδικοποιώντας τους Μύθους μας, πολλές φορές, αποκαλύπτονται προφητείες που αφορούν την Ανθρωπότητα. Είναι προορισμένο να απορρίψει ο Ηρακλής τον Κένταυρο Νέσσο, ο οποίος αντιπροσωπεύει τους δασκάλους της νοήσεως, καθώς ο Νέσσος προσβάλλει την Δηιάνειρα, δηλαδή την δύναμη του νοερού και του ονείρου ή αλλιώς της Διανοίας την ροή και τον φωτισμό.
Ο Ηρακλής, ως κάθε άνθρωπος που αθλείται στα διανοητικά και πνευματικά πεδία, μέλλει να απορρίψει το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, που τον έχει δηλητηριάσει.
Όμως ο Μύθος μάς επιφυλάσσει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τον Έλληνα Άνθρωπο και Φωτεινό Νου. Ο Ηρακλής ανεβαίνει στην πυρά της Τραχίνας για να κάψει τον τραχύ νου και ο Δίας (η Θεϊκή παρέμβαση) στέλνει την Θεά Αθηνά (την Σοφία) για να ανεβάσει τον Ηρακλή στον Όλυμπο (στον χώρο που λάμπει, στα υψηλά διανοητικά και πνευματικά πεδία), δίνοντάς του την Ήβη (την Αιώνια Νεότητα) για σύζυγο…
Σύμφωνα με την αποκωδικοποίηση του Μύθου, ο Νους είναι αυτός που θα δώσει την μάχη και την λύση και αυτός θα λάβει το βραβείο.
Το ζήτημα της Παιδείας, λοιπόν, καθίσταται φλέγον και πρωταρχικό. Χωρίς Παιδεία δεν μπορούμε να έχουμε ούτε Ψωμί, ούτε Ελευθερία, ούτε υγιή Κοινωνία ή Πολιτισμό.
Επίλογος
«Κάποιοι» φρόντισαν και φροντίζουν να φτωχύνουν οι χρήστες της Ελληνικής Γλώσσας, με ψυχαγωγία του χειρίστου είδους, μειώνοντας το καθημερινό λεξιλόγιο, αλλάζοντας τους κανόνες της ορθογραφίας και του τονισμού, κάνοντας μόδα τα greeklish, είτε ακόμα-ακόμα καταργώντας κάποια από τα φωνήεντα του αλφαβήτου μας… Και κάποιοι βγαίνουν και φωνάζουν ότι φτωχαίνει η γλώσσα μας, ενώ αυτοί που φτωχαίνουν είμαστε εμείς!
Η γλώσσα δεν παθαίνει τίποτα και είναι εκεί για όποιον θέλει να την χρησιμοποιήσει.
Κάθε άνθρωπος, που μιλάει την Ελληνική, είναι -εν δυνάμει και κατά χάριν- ένα ζωντανό μνημείο υψηλού γνωστικού περιεχομένου.
Κι εμείς, οι Έλληνες, είμαστε ο λαός, ο προορισμένος να φωτίσει, για άλλη μιά φορά, την Ανθρωπότητα.
Ενδεχομένως δε, οι Ουράνιες Δυνάμεις να βοηθήσουν, αλλά θα πρέπει κι εμείς να κάψουμε τον τραχύ νου και ν’ αποδείξουμε ότι το αξίζουμε…
* Ο Κώδικας της Ελληνικής Γλώσσας είναι ένα νοηματικό εργαλείο, το οποίο κατέγραψε και θεμελίωσε ο Θεολόγος Σημαιοφόρος, το 1993, κατατάσσοντάς το στο ευρύτερο ερευνητικό και φιλοσοφικό του έργο, με γενικό τίτλο «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ», το οποίο ανακοίνωσε και δίδαξε δωρεάν, επί 13 έτη, μαζί με την επιμελήτρια του όλου έργου του, κυρία Βαρβάρα Σταγιάννου. Για την χρήση του Κώδικος, την λογική της Ορθογραφίας, αλλά και για τις αποκωδικοποιήσεις Μύθων και αρχαίων κειμένων μας, έχουν γραφτεί 10 βιβλία και υπάρχουν αναρτημένα, στοYou Tube – ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ, περί τα 200 ενημερωτικά βίντεο.
Τον πίνακα των εννοιών του Κώδικος μπορείτε να βρείτε: στοhttp://www.ramafa.g r/pinakas1.html και για περισσότερες πληροφορίες, περί του έργου ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ, στην ιστοσελίδα www.ramafa.gr ή στο Facebook https://el–gr.faceboo k.com/ellhnlogos/
Το έργο αυτό είναι κληρονομιά των απανταχού Ελλήνων και εργατών του Φωτός, αλλά και όλης της ανθρωπότητας, καθώς μπορεί να διαλύσει τις έριδες, φέροντας Γνώση και Αλήθεια, ώστε να ειρηνεύσει η Οικουμένη.
Ο Κώδικας της Ελληνικής Γλώσσας είναι ένα πρωτοποριακό και πρωτότυπο έργο, που μπορεί να δοξάσει, εκ νέου, την Ελλάδα μας και να την μετατρέψει σε έναν υπέρλαμπρο πολιτισμικό αστέρα, χωρίς να μπορούν να μας καταλογίσουν ότι αναμασάμε την λάμψη των προγόνων μας.
Έχει πολεμηθεί μετά μανίας, όχι από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά από «κάποιους», που ονομάζονται «Έλληνες», σύμφωνα με το δελτίο ταυτότητός τους…
Όμως πλησιάζει η ώρα, που κανένα σεντόνι δεν θα μπορεί να σκεπάσει αυτό το Θεϊκό Δώρο προς τον Άνθρωπο. Έλληνα, καλείσαι σε δράση!
Κάνε κι εσύ κάτι… Μπορείς! (αρχίζοντας από μία κοινοποίηση…)
Φωτεινή Τυράσκη ▪ Μαθήτρια του Κώδικος της Ελληνικής Γλώσσας – Σχολείον του Έλληνος Λόγου του Σημαιοφόρου Θεολόγου
(Ανταπόκριση της Ευαγγελίας Γεωργουλέα από την Αθήνα)
——————————————————————————————–
Η έξωση του πολιτισμού
(Σαράντος Καργάκος, Ιστορικός – Συγγραφέας)
Η λεξη πολιτική παράγεται ἀπὸ τὸ «πόλις», τὸ αὐστηρὸ προγονικὸ μας ἰδανικό. Ἀπὸ τὸ «πόλις» παράγεται καὶ ὁ πολιτισμὸς. Ἄρα, πολιτικὴ καὶ πολιτισμὸς εἶναι ἔννοιες ὁμόρριζες. Σήμερα ὅμως οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο παράγονται στὴν Ἑλλάδα. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλὸς: δὲν κάνουμε πολιτικὴ, κάνουμε κομματισμό. Καὶ ἀφοῦ δὲν κάνουμε πολιτική, δὲν κάνουμε οὔτε πολιτισμό. Πρέπει κάποτε νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἡ δημοκρατία εἶναι πολίτευμα αἰσθητικό, πολίτευμα τοῦ γούστου καὶ ὄχι τοῦ «γουστάρω». Πολίτευμα τοῦ «πρέπει» καὶ ὄχι τοῦ «κάνω ὅ,τι θέλω». Τὸ «πρέπει» δὲν εἶναι δεσμός εἶναι σύν-δεσμός. Ὅπως παραλύει ἡ γλῶσσα χωρίς συνδέσμους, ὅμοια παραλύει καὶ ἡ δημοκρατία χωρὶς τὰ ἀναγκαῖα «πρέπει». Ἡ θάλασσα στὴν ὁποία πρέπει νὰ κολυμπᾶ ὁ δημοκρατικὸς πολίτης δὲν πρέπει νὰ εἶναι βρόμικη καὶ θολὴ, γιατὶ μοιραῖα κι αὐτὸς θὰ λερωθεῖ. Ἡ βρομιὰ τοῦ νεροῦ εὐνοεῖ τὴν ἀνάδειξη εὐτελῶν. Μιὰ λαϊκὴ παροιμία τὸ ἐκφράζει πολύ παραστατικὰ: «Ἐφύρασεν ἡ θάλασσα κι ἐπλεῦσαν κι οἱ κα(β)οῦροι». Δηλαδή, λερώθηκε ἡ θάλασσα καὶ ἐπιπλεῦσαν ἀκόμη καὶ τὰ καβούρια. Μιὰ ματιὰ στὴν πρωτεύουσα –ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ ἱερὰ της σημεῖα– προκαλεῖ πλέον ἀπέχθεια.
Ἡ Ἀθήνα ἐδῶ καὶ καιρὸ –ἰδίως τὸν τελευταῖο καιρὸ–ἔχει γίνει μιὰ πόλη-σκιάχτρο, γεμάτη ἀπὸ ξενοίκιαστα σπίτια καὶ μαγαζιὰ, ποὺ εἶναι τώρα κατάλληλα γιὰ λέσχη ἀρσενικῶν γάτων. Κι ὅμως ἡ Ἀθήνα, ἡ «ζαφειρόπετρα στῆς γῆς τὸ δαχτυλίδι», ὅπως τὴν εἶπε ὁ Παλαμᾶς, ἔπρεπε νὰ παραμένει χαρᾶς ἰδέα, παγκόσμιιο κόσμημα ὀμορφιᾶς γιατὶ ἦταν ἡ μήτρα τῆς πολιτικῆς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. Ὅποιος εὐαίσθητος κυκλοφορεῖ στοὺς δρόμους της αἰσθάνεται πνιγμό. Νιώθει ὅτι ἀναπνέει ἕνα νευροπαραλυτικό ἀέριο. Προσωπικὰ μοῦ προκαλεῖ ρίγος αὐτὴ ἡ κρύα ρουτίνα τῆς κακομοιριᾶς. Κι ὅλα αὐτὰ δὲν ὀφείλονται στὴν Κρίση. Τῆς οἰκονομικῆς κρίσης προϋπῆρχε ἡ κρίση τῆς ἠθικῆς. Δὲν μοῦ ἀρέσει νὰ ἠθικολογῶ, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὸ πῶ: Δὲν οἰκοδομήσαμε δημοκρατία τῆς ἀρετῆς. Καὶ ἡ Ἑλλἀδα ἔγινε ξαφνικὰ μιὰ σκλαβωμένη νεράιδα. Κάποτε ὑπῆρχαν κάποιοι ποὺ τὴν εἶχαν βαθιὰ ἀγαπήσει καὶ θυσιαστικὰ ὑπηρετήσει. Ἀλλὰ τὸ κάποτε εἶναι πολύ διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ τώρα. Σήμερα τὸ κοινωνικὸ μας στίγμα δὲν τὸ καθορίζουν οἱ πολιτισμένοι ἄνθρωποι, τὸ καθορίζουν οἱ ἀπατεῶνες. Ἀλλ’ ὅλοι οἱ ἀπατεῶνες τῆς γῆς δὲν εἶναι τίποτα μπρὸς στὸν ἀπατεῶνα ποὺ ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτὸ του, ἔχει γράψει ὁ Ντίκενς στὶς «Μεγάλες Προσδοκίες». Κι ἐμεῖς ξεκινήσαμε μὲ μεγάλες προσδοκίες ποὺ ὅμως κατέληξαν σὲ μεγάλες προδοσίες. Ἤξερα δεκάδες ὁμηλίκους ἤ κατὰ τι νεώτερούς μου ποὺ ξεκίνησαν ἀπὸ τὴ «Νεολαία Λαμπράκη» καὶ κατέληξαν στὸ συγκρότημα Λαμπράκη! Θυμᾶμαι ἕναν πάνσοφο συμφοιτητὴ μου ποὺ κρατοῦσε σφικτὰ τὸ κεφάλι του σὰν νὰ φοβόταν μήπως ἐκραγεῖ ἀπὸ τὸ φορτίο τῶν γνώσεων ποὺ εἶχε μέσα. Οἱ ἰδέες ἔρχονταν στὸ μυαλό του, ὅπως ἔρχονται τὰ πουλιὰ στὸ δέντρο τῆς αὐλῆς μου. Κι ὅμως ἔγινε «παρακεντἐς» ἑνὸς φθηνοῦ πολιτικοῦ. Δὲν ἔδωσε στὴν πολιτικὴ καὶ στὸν πολιτισμὸ τίποτε. Στὸν ἑαυτὸ του μιὰ πανεπιστιμιακὴ θέση. Κι ὅταν κάποτε τὸν ἐπέπληξα, μοῦ ἀποκρίθηκε ὠμὰ: «Πολιτικὴ εἶναι ἡ ἔκφραση συγκεκριμένων καὶ συγκροτημένων συμφερόντων»! Κι ἐγὼ ἀφελῶς πἰστευα στὸ Ἀριστοτελικὸ ὅτι «πολιτικὴ ἐστι ἐπιστήμη τὰ καλὰ καὶ τὰ δίκαια σκοπουμένη». Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ πίστευα καὶ αὐτὸ δίδασκα καὶ διδάσκω κάποιος ρεαλιστὴς μοῦ εἶπε συμπονετικά: «Εἶσαι βαθιά νυχτωμένος». Ὁ ἄνθρωπος κάπνιζε κουβανέζικα ποῦρα Κοχίμπα σὰν νεόπλουτος… Ἀριστερὸς!
Ὅσοι παρακολουθοῦν τὰ κοινωνικὰ δρώμενα ὄχι γιὰ νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις διαπιστώνουν μὲ θλίψη ὅτι ὁ ὑπόκοσμος γίνεται… ἀφρόκοσμος. Ὅσο κι ἄν φαίνεται περίεργο, ὁ εὐτελισμὸς τῶν πραγμάτων ἄρχισε ἀπὸ τὸν εὐτελισμό τῶν λέξεων. Ἤ καὶ τὸ ἀντίστροφο: ὁ εὐτελισμὸς τῶν πραγμάτων ἔφερε καὶ τὸν εὐτελισμό τῶν λέξεων. Οἱ λέξεις εἶναι σὰν τὸν πηλό. Και ἄν τὶς πλάσει κάποιος καλὰ δημιουργεῖ ἀγάλματα. Ἡ λέξη ἄγαλμα παράγεται ἀπὸ τὸ ἀγάλλομαι ποὺ σημαίνει χαίρομαι, ἀπολαμβάνω, θαυμάζω. Άντίθετα οἱ Λατίνοι αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ὀνομάζουμε ἄγαλμα τὸ ἔλεγαν statua ποὺ σημαίνει κάτι ποὺ στέκεται. Στέκεται ὅμως κι ἕνα σκαμνί. Αὐτὸ δὲν τὸ κάνει ἄγαλμα. Τοῦτο δείχνει τὴ διαφορὰ ποὺ ὑπῆρχε ἀνάμεσα στὸν ἑλληνικὸ καὶ τὸν ρωμαϊκὸ πολιτισμό. Καὶ ἡ διαφορὰ αὐτὴ γεννοῦσε ἀνάλογη διαφορὰ καὶ στὴν πολιτικὴ. Ἡ Ρώμη ὅσο κι ἄν ὑπερτέρησε στρατιωτικὰ, δὲν μπόρεσε νὰ δώσει πολιτικὸ πολιτισμό. Αὐτὸ ἦταν προνόμιο μόνο τῶν Ἑλλήνων. Τοῦτο τὸ προνόμιο ἀτυχῶς κάνουμε πᾶν τὸ δυνατὸν νὰ τὸ ἀποβάλουμε ἐμεῖς.
(Ανταπόκριση της Ευαγγελίας Γεωργουλέα από την Αθήνα)
[1] https://elwikipedia.org/wiki/Οδυσσέας Ελύτης, σ. 1
[2] ό.π., σ.8
[3] ό.π., σ. 2 και βλ. Οδυσσέας Ελύτης. Ανοιχτά χαρτιά.
[4] Οδυσσέας Ελύτης, η ζωή του νομπελίστα ποιητή, Εφημερίδα Καθημερινή, 7/10/2007.
[5] Δημήτριος, Δημητρούλης, (Νοέμβριος 1986). «Το Αξιον» της ιστορίας και το «Εστί» της ρητορικής» Χάρτης (Αθηνα) σ. 21-23).
[6] http://11dim-kanal.kav.sch.gr/main/prog/poems.htm.
[7] http://11dim-kanal.kav.sch.gr/main/prog/poems.htm, σ. 4.
[8] http:/www.odyssey.com.cy/main/default aspx? talID=138&item/D=978&mia =912,σ.2